FAMOZNO: DEZORIJENTALIZAM

Moram reći – i to „s ponosom“, što rekli ovdašnji političari – da sam veoma ponosan na novosklepotinu, kombinaciju dezorijentacije i orijentalizma, koji, kako ćemo videti, nisu toliko oprečni pojmovi.

Srbska dominantna elita, koju ćemo provizorno nazvati „dezorijentalisti“ – a za kojom se povodi većina Srba svih i svuda – veoma je nezadovoljna (inače veoma povoljnim) geografskim položajem Srbije i, kao onaj Isaković Miloša Crnjanskog, neprestano žele da Srbiju premeste što dalje na istok. Ali – kao i u Isakovićevom slučaju – ne zato što na istoku (o kome žalosno malo zna) ima neka posla ili što mu se tamo nešto sviđa, nego naprosto zato – kao i Isaković – da ne bi bila tu gde jeste i da se, takva kakva je, ne bi uredila.

To bi, da kažemo, bila (ispravljiva) geopolitička dezorijentacija, čija je (mnogo manje popravljiva) majka psihopolitička dezorijentacija, na koju sam straćio terabajte i terabajte u Famoznim kolumnama, što ne znači da nećemo ponoviti gradivo.

Za razliku od klasične (dez)orijentacije – koja se odnosi na prostor (i prostorne granice) – psihopolitička orijentacija je veština određivanja granica sopstvenih snaga i mogućnosti. I tu silazimo u srce srbskoistorijske tame, u samu srž problema koji su „nas“ (jebo ja nas) doveli u ovaj ćorsokak. Svi u (pret)političkoj Srbiji kao da su pariski šezdesetosmaši – hoće sve, i to odmah i to po svaku cenu, što bi, sve skupa uzev, izazvalo žestoke krokodilske pičvajze i u bari (kaljuzi?) mnogo većoj od Srbije.

Taj sad već vekovni dezorijentalizam doveo je do toga da srbski deozorijentalisti izgaraju od ljubavi prema ruskoj braći iz Vladivostoka i kineskoj braći iz Šangaja, dočim na neistomisleće sugrađane gledaju kao na smrdljivi sir, a najbliže susede – pored kojih moraju živeti u vekove vekova – mrze iz dna duše, pa onda i susedi mrze nas, pa nas na kraju mrzi ceo svet zato što smo Srbi i pravoslavni.